Academisch weekje, soepschildpad en koken met co's

Vandaag zijn we op de helft van het coschap, dus vandaag was in principe de dag van de presentatie. In principe, want we zijn hier in Suriname en laten we wel wezen het is vrijdag en vrijdag is bijna weekend. Door een foutje in de communicatie ging de presentatie dan ook niet door. In Nederland heb je het academisch kwartiertje, hier is het een Surinaams weekje.
De presentatie is volgende week (ergens).

Er zijn natuurlijk talloze andere cultuurverschillen. Iemand niet groeten, is een doodvonnis. Als je dat doet, zijn er plots geen OK-jassen meer te vinden en kun je niet meer naast de arts ‘aan tafel’ staan. Ook de (voor het eerst) zwangere patiënt is makkelijk te herkennen: ze heeft last van braken, haar rechterknie, hoofdpijn, beide voeten, rugpijn, misselijkheid en voelt zich écht heeeeel zwak. Gelukkig bestaat voor een dergelijke, zwangere patiënt een goede oplossing: “U mag een week uw man niet zien, want de geur van uw man maakt u misselijk!” Verder ben ik verbaasd als een meisje van 22 voor het eerst zwanger is, meestal hebben ze dan al een kind en/of abortus gehad. Ook zijn miskramen en doodgeboren kindjes hier geen uitzondering, waardoor de reactie al snel volgt: “volgende keer beter...”

Afgelopen weekend gingen we met 13 coassistenten schildpadden spotten. We waren gekleed in gele, paarse, roze en blauwe poncho’s met reddingsvesten, want de tocht was deels in een Surinaams (lees: gammel) bootje. Twee co’s waren zeeziek (of hadden nog naweeën van de PoolParty op vrijdag) en ondanks de 1-euro-ponchos waren we doorweekt.
In de avond werden we op een donker strandje gedumpt, waarna de gids ons verliet. 5 minuten later kwam hij terug: er was een schildpad. Wij sluipten met 13 coassistenten doodstil op de schildpad af, doodsbang dat we geluid zouden maken en de gids ons in zijn woede zou verjagen. Plop plop plop plop plop plop plop (120 keer) viel er een eitje in het zand, maar onze gids was niet blij. Het was een domme schildpad, hij legde de eitjes in het water in plaats van in het zand. Het natuurlijke instinct van deze 13 coassistenten kon deze 120 mislukte bevallingen niet aan en al snel renden we op en neer met een eitje in ons hand naar een hoger gelegen plekje. 10 minuten later glimlachte de gids tevreden, de soepschildpadjes (in wording) waren gered.
Helemaal voldaan keerden we terug naar ons hutje, toen plots het roeibootje strandde in het midden van de 500 meter brede rivier. Onze gids met bicepsen zo groot als palmbomen sprong direct als een Tarzan in het water om de boot te gaan duwen, maar tevergeefs, de boot zat in een zandbank. We zaten vast. Een uur later kwam eindelijk de verlossende vloedgolf aan die ons uit de zandbank tilde en naar huis (en het ParboBier) bracht.
De zondag bestond uit het Surinaamse leven. U begrijpt: hangmatteren, zonnen, eten en slapen. Toch hebben we met onze Nederlandse mentaliteit er een dorpswandeling door heen gedrukt: “hier links zat ooit een winkel”, “dit is een typisch Surinaams huis” en “dit is Radiostation Galibi”. Van dit laatste vraag ik me af wat de dagelijkse nieuwsuitzendingen zijn. Ik vermoed “Don heeft vandaag 10 vis gevangen” of “de rode bloem is vandaag uitgebloeid” of “er zijn weer blanke indringers in bikini gespot”. Al met al was dit dorpje zeer klein, maar wel het allermooiste dorpje dat ik hier in Suriname gezien heb.

Buiten deze fantastische tripjes en mijn dagelijkse activiteiten als co, hebben mijn kookkunsten hier een opsteker gekregen. Dan bedoel ik niet mijn eerste gebruik van de gasoven waarbij er een steekvlam van 1,5 meter ontstond, nee, ik wil het hebben over de kookkunsten van de co-assistent. Tot mijn grote opluchting blijkt een gemiddelde co-assistent de volgende gerechten te zien als hoofdgerecht: pasta rode saus zonder iets (zoals algemeen bekend mijn favoriet), pasta witte saus zonder iets of pure rode kool. Dus als ik terug kom in Nederland kunt u van mij geen roti verwachten, maar gewoon een lekker bordje pasta rode saus!